نویسنده: مامانی  سه شنبه 86/8/29  ساعت 3:18 عصر

این روزها برای مدت طولانی فراموشش میکنم.با همان جدیت گذشته ها کارهای خونه رو انجام میدم .بالا و پایین میرم.خم و راست میشم.این طفلک هم مثل آدمهایی که با دستبند به هم وصل شدن همه جا دنبال من میاد .صداشم در نمیاد طفلک.
دلم به حالش میسوزه.وقتی سعی میکنم تصورش کنم با یه حس ناشناخته روبرو میشم .انگار ازین کار خوشم نمیاد.همینجور مبهم و شطرنجی بیشتر کیف میده .میدونم خودشم دوست داره ناشناس بمونه.اگه نمیخواست حداقل روز سونوگرافی یه روی خوش نشون میداد...حالا خوش هم پیشکشش اصلن روشو نشون نداد....
دیگه هرکسی حدس خودشو قبول کرده و منتظر نوبت بعدی سونو هم نیست.فقط تنها معضل خرید لباسهاش بود که تصمیم گرفتیم از هر دو نوع بخریم..چاره ای نیست.دست بالاش اینه که اگه پسر شد دخترونه ها رو میذاریم واسه خواهرش و بلعکس !برای انتخاب اسم هم هنوز به نتیجه قاطعی نرسیدیم.این بابایی که من میبینم تاروزی که شناسنامه شو بگیره روز به روز نظرش عوض میشه.خدا به خیر کنه..یه روز میگه حسین،فرداش یاد شهید همت می افته میگه ابراهیم..پس فرداش تو روزنامه زندگینامه طیب رو میخونه میگه طیب اونم به کسر «ط» و کسر «ی» !!حتی یه روز میگفت آریو برزن...!!
از سونو این دفعه هم براتون بگم که به سفارش دکتر با باباش رفتیم من که چیزی نمیدیدم فقط به سقف خیره شده بودم و سعی میکردم از حرفهای دکتر و همسرم چیزی که میبینن رو تصور کنم..خانم دکتر هم حسابی سر ذوق اومده بود و تک تک اعضا و جوارح بچه رو نشون باباش میداد بابا محمد هم با خوشحالی میگفت:عزیزززززم...طبق گفته خودش صورت بچه رو هم دیده بود!با لپهای آویزون و اخمهای سامورایی و لبهای غنچه ای !!با این حساب  از هر دو طرف یه چیزایی به ارث برده ...نصف، نصف.

تا اول دی ماه که مامانم اینا تصمیم دارن سیسمونی بیارن باید یه خونه تکونی حسابی هم بکنم.وقتی فکر میکنم چقدر کار دارم و دست تنها با کلی درس تلمبار شده ،میخواد گریه ام بگیره..توکلمون به خداس و امیدمون به مامان

پر حرفی بسه.محتاج دعای شما هستیم همچنان.ضمن اینکه عیدتون هم مبارک.